Ovaj natpis nauka je otkrila još u 19 vijeku. Poznati srbomrzac i rasista, te upravnik Zemaljskog muzeja, Ćiro Truhelka, davao je pogrešnu transkripciju, jer se natpis nije uklapao u njegove političke narative o porijeklu i pripadnosti stećaka. Iguman manastira Zavala, Hristifor Mihailović je stručno demantovao, ali o tome malo kasnije. Epitaf je isklesan na visokom sanduku sa romaničkim arkadama u vrijeme Kralja Tvrtka, znači između 1377 i 1391. godine te glasi ovako

V" ime otca- i sina i svjetoga duha se leži raba božija Polihranija a zovom mirsnim gospoja Radača, župana Nenca Čihorića kučnica, a nevjesta župana Vratka i sluge Dabiživa i tepčije Stipka, a kči župan Miltjena Draživojevića a kaznicu Sanku sestra, a postavi se blg ne (njen) sin Dabiživ c božijom pomoštijusam svojmi ljudmi a v dni gospodina kralja Tvrtka"

Natpis je vrlo značajan, jer neosporno govori pripadnosti pokojnice pravoslavnoj vjeri, a pominje i niz istorijskih ličnosti srednjovjekovnog Huma, odnosno današnje Hercegovine. Radača potiče iz znamenitog plemićkog roda Sankovića

Bili su gospodari Humske zemlje. Za rodonačelnika Sankovića uzima se velikaš Sanko Miltenović sin Miltena Draživojevića, a Milten je bio sin Dražena Bogopenca (Bogopankovića). Dražen je bio plemić iz Nevesinja čije je ime zapisano prvi put 1306. godine . Grb plemićke porodice Bogopankovića prikazan je u grbovniku Petra Ohmučevića. Draženov sin Milten Draživojević prvi put se pominje kao pristalica bana Stefana Drugog Kotromanića, te je bio njegov vojskovođa zajedno sa najamnikom Ružirom. Pominje se u vojnim pohodima bosanske vojske gdje je opisan kao istaknuti vojskovođa. Ljeta 1336. Milten i Ružir se pominju kao pristalice kralja Stefana Dušana. Poslednji pomen Miltena je iz 1343. godine, a nasleđuje ga sin Sanko; pored Sanka imao je sina Gradoja i već pomenutu kćerku Radaču koja se udala za Nenca Čihorića.

Prvi sačuvani spis o Radačinom bratu Sanku Miltenoviću datira iz 1335. godine kada se pominje zajedno sa svojim ocem. U građanstvo Dubrovnika primljen je 1348. godine, a sledeći bitan događaj je sukob sa dalmatinskim banom 1362. godine, kada je zarobljen Sankov brat Gradoje. Posredstvom Dubrovnika sa kojim je bio u dobrim odnosima, Gradoje je bio pušten. Veće akcije Sanka Miltenovića započinju 1366. godine, kada se njegovi odnosi sa banom Tvrtkom naglo zaoštravaju. Zajedno je sa Tvrtkovim rođakom Dabišom učestvovao u pobuni protiv bana. Godine 1368. , sklapa savez sa Nikolom Altomanovićem sa kojim zauzima oblasti Gojislave Vojinović i dolazi sa vojskom na granicu sa Dubrovnikom. Vidjevši u Sanku opasnost po Republiku, Dubrovčani se brzo založiše da pridobiju Miltenovića na svoju stranu, što su i uspjeli. Sanko se izmirio sa banom Tvrtkom, a kada je Altomanović napao Dubrovnik, Sanko Miltenović se našao na čelu bosanske vojske koja je bila protiv Nikole Vojinovića Altomanovića. Za smrt Sanka Miltenovića uzima se jul 1370. godine, kada je po Mavru Orbinu nastradao u borbi sa Nikolom Altomanovićem.

Sankov sin Radič bio je oženjen Gojisavom, ćerkom Đurađa Balšića i unukom Kralja Vukašina. Znači, Radačin bratanac bio je oženjenjen sestričnom najvećeg srpskog epskog junaka, Kraljevića Marka. Gojisavin stećak sa natpisom nalazi se u blizini Konjica.

Zanimljivo je da se Sankovići u svojim izdatim poveljama često zaklinju svojim krsnim imenom Arhistrategom Mihajlom, što je jedan od najranijih nedvosmislenih pomena krsne slave u starim srpskim zapisima.

E, sad da se posvetimo Čihorićima, rodu gdje se Polihranija, zovom mirskim, Radača udala. Čihorići su inače jedan od rijetkih srednjovjekovnih rodova koji je pod istim imenom preživio do danas.

Župan Nenac, Radačin suprug pominje se u više izvora u vremenu od 1336. do 1375. godine kao dubrovački susjed u Popovu. Dubrovčani su bili u nevoljama sa ljudima Drugovića kod Trebišnjice u Popovu i kod Onogošta 1336. godine. Njagovo ime zbog političkih razloga Ćiro Truhelka pročitao kao Paganenac, insinuirajući da se radi o Paganu, odnosno Bogumilu. Zavalski iguman Milivojević lakonski mu je odgovorio pitanjem, zašto bi se neko uopšte sam nazivao Paganinom. Župan Vratko s njegovim ljudima izvršio je nedaleko od Trebinja pljačku 1335. godine.

Dabiživ je bio "sluga" (visoki dvorski činovnik) srpskog kralja u Trebinju. što zaključujemo i iz povelje kralja Stefana Dušana, izdate 1345. godine pod Serom.Više puta se javlja u dubrovačkim izvorima u određivanju međa u župi Žrnovici između Trebinjaca i Dubrovčana. Za njega se u spisima kaže da je Drugović i Čihorić (Dabiseo Drugouich, Dabiseo Cicurich).

Godine 1345. dubrovački ministri su se žalili Stefanu Dušanu da je Dabiživ nametnuo carinu u Trebinju, po jedan dinar za svaki prolazak robe. Stefan Dušan je ukinuo ovaj porez, kao što je poznato iz pisma od 26. oktobra 1346. godine, upućenog iz Sera. Dabiživove nadležnosti se objašnjavaju činjenicom, da je vršio dužnost kraljevskog namjesnika u Trebinju i Konavlima. Ranije, 1330. godine, namjesnik Konavala i šire oblasti Trebinja bio je župan Hlapen. Pretpostavlja se da je Dabiživ bio dio priprema za organizovanje posebnog suda za „mladog kralja“ Uroša, da je dok je upravljao Trebinjem izabran za slugu Uroša V. Uglješa Mrnjavčević je 1346. godine postao namjesnik u Trebinju i Konavlima.

Nakon krunisanja Stefana Dušana za cara (1346), kada je Uroš postao je kralj i savladar, Dabiživ je napustio Trebinje da bi bio u najbližem krugu Uroša V, kome je vjerno služio do njegove smrti januara 1362. godine.

Dabiživ je sahranjen u manastiru Treskavac kod Prilepa, na grobnom natpisu se pominje kao enohijar (koji je po S. Novakoviću bio pivar ili podrumar, odnosno peharnik) cara Uroša.

Stjepko Čihorić, tepčija, u izvorima se javlja više puta u periodu od 1334. do 1369. godine. Bio je poslanik kralja Dušana došao 1334. godine u Dubrovnik u vezi državnog posla. Sa svojim bratom Nencom pominju se i u Trebinju i u Onogoštu od 1335, te 1336. godine.

Župan Dabiživ sin je Nenca Čihorića i žene mu Radače, monaški Polihranije, koji se pominju od 1383. do 1399. gocine. Po Nencu su se njegovi nasljednici prozvali Nenčići, a i sam Dabiživ pominje se kao Dabiživ Nenčić (Dabissius Nencich). U sačuvanoj dokumentaciji javlja se zadnji put 1399. godine kao svjedok y povelji Radiča Sankovića, kojom je ustupio Dubrovčanima selo Lisac.

Eto, kako jedan stećak može biti izvor jako zanimljivih informacija, a rekli bi ništa, obična, malo ukrašena stijena u Veličanima, na putu između Ljubinja i Trebinja.